Hem iklim anlaşmaları hem çevre komisyonları hem de enerji geleceği senaryolarında kendine geniş yer bulan karbon yakalama, kullanma ve depolama (carbon capture, utilization and storage, CCUS) uygulamaları, küresel sıcaklık artışının 2050 yılına kadar 1,5ºC ile sınırlandırılmasına ve net-sıfır emisyon hedeflerine ulaşılmasına katkı sağlamaktadır. CCUS’nin son aşaması olan karbon depolama için özellikle depolama sahası seçimi ve saha izlemesi aşamalarında yerbilimlerine ilişkin bilgi ve deneyimler büyük rol oynamaktadır. Jeolojik depolama sahaları genellikle tüketilmiş hidrokarbon rezervuarlarını, tuz akiferlerini, CO2-geliştirilmiş petrol geri kazanımını (enhanced oil recovery, EOR) ve kömür damarlarını içermektedir. Depolanan CO2’nin derin yeraltı sahalarında tutulabilmesi için de porozite, permeabilite, basınç, kapanlanma mekanizmaları gibi faktörler etkin olmaktadır. Yerbilimleri, bu aşama için potansiyel CO2 depolama alanı haritalaması, enjekte edilen CO2’nin sismik veri ile takibinin sağlanması ve fay sızdırmazlık analizlerini de kapsayan çeşitli uygulamalar ışığında katkı sağlamaktadır. Cezayir’deki In Salah projesi, Kuzey Denizi’ndeki Sleipner sahası gibi karbon depolama faaliyetlerinin dünyadaki başarılı örneklerine bakıldığında depolama öncesinde, depolama aşamasında ve depolama sonrasında sızıntı risklerinin takibi için yerbilimleri bazlı uygulamalara yer verildiği görülmektedir.